door Henk | mei 8, 2017 | Alle Berichten, Blog, Natuur, Overig |
Parelhagedis, Extremadura
Wat een rare titel voor een Blog en een die vast niet door de Google zoekalgoritmes gevonden gaat worden maar toch.
Wat is het geval, we moeten terug naar 1970. Wiskundige John Conway bedacht een spel en noemde het “Life”. Je neemt een oneindig raster, kleurt daar een aantal hokjes in en laat de rest wit. Dat is generatie één. Generatie twee ontstaat door consequent en gelijktijdig deze twee regels toe te passen:
- Een ingekleurd hokje met vier of meer of minder dan twee ingekleurde buren wordt wit.
- Een wit hokje met precies drie ingekleurde buren wordt gekleurd.
Dan volgt het wonder, stop het beginpatroon met die twee regels in een computer en je ziet een verbazende rijkdom ontstaan van bewegende, zich herhalende, chaotisch stabiele of zelfs eeuwig groeiden patronen.
Nu jaren later, beschrijft Michel Milinkovitch van de Universiteit van Geneve dat precies dit patroon is gevonden bij de Spaanse parelhagedis. Bij jonge dieren zijn de schubben nog bruin of wit. Maar in de loop van de volwassenheid worden ze groen of zwart volgens dit beschreven labyrint patroon.
Parelhagedis Schubbenpatroon
Toen ik de Parelhagedis fotografeerde in de Extremadura had ik hier geen idee van. Ik las hierover voor het eerst in het artikel in de NRC van 13 april j.l. Dus een lange inleiding tot de onderstaande foto’s van de Spaanse Parelhagedis.
Parelhagedis
Moet u nu zo’n eind weg om een prachtige hagedis te vinden. Nee, dichter bij huis zijn ook prachtige hagedissen te vinden. Bijvoorbeeld de Zandhagedis. Afgelopen zaterdag een van de weinige zonnige dagen deze lente en ook wat warmer. Dus prima om zandhagedissen te spotten in de Amsterdamse waterleidingduinen. Hier een mannetje dat zich opwarmt in de zon.
Zandhagedis – Man – AWD
En ook een vrouwtje, wat minder groen maar ook mooi.
Zandhagedis – Vrouw
Nu kan ongetwijfeld ook het schubbenpatroon van de zandhagedis worden gesimuleerd met een soortgelijk algoritme, maar daar moet dan nog even op gestudeerd worden. Ik heb het in ieder geval niet geprobeerd, maar ik ben dan ook geen wiskundige maar natuurfotograaf.
Zandhagedis – Man Patroon-
De zandhagedis zal het weinig uitmaken, als die maar in het zonnetje kan liggen. En gegeten moet er ook. Een soort sluipwesp die met zijn lange legboor in het vermolmde hout boorde, maar deze dus niet meer.
Zandhagedisman etend
Tenslotte als u de natuur in gaat, let op op teken. Ook de zandhagedis valt hieraan ten prooi, let op achter zijn linkerpoot, maar liefst twee stuks. De zandhagedis zelf is niet groter dan onggeveer 15 cm, dus de teken zijn werkelijk miniscuul . Dus een goede controle na een natuurwandeling is heel belangrijk.
Teken
O ja, het eerste gedeelte van mijn blog heb ik ontleend aan het artikel in de NRC, als u het hele artikel wilt lezen, klik dan hier.
https://www.nrc.nl/nieuws/2017/04/13/de-wiskunde-leeft-op-deze-hagedis-8161539-a1554308
door Henk | apr 27, 2017 | Alle Berichten, Blog, Natuur |
Zanglijster
Ik ben een beetje een mooi weer fotograaf. De afgelopen maanden was ik een beetje in een soort fotografische winterslaap. Ik vond dat er maar eens een eind aan moest komen, het is immers al ver in het voorjaar. Dus afgelopen maandag stond alles klaar, maar het weer werkte niet mee. Een regenachtige dag. Me nat laten regenen ging me te ver en dus is het alternatief een dak boven je hoofd, dus een hut. Het werd het Gooi. Maar regen betekent ook weinig licht en dan kom je in een dilemma, hoge ISO, dus ruis, of lange sluitertijden dus mogelijk bewegingsonscherpte, maar vaker nog allebei.
Bij de hut was ook een vijvertje en ik besloot als thema van deze natte dag dan maar te nemen Maandag is wasdag.
Merel
De Zanglijster poedelde zich een slag in de rondte, maar ook de Merrel was driftig aan het poetsen. Na ja kijkt u maar zelf:
Boomklever
De boomklever aarzelt nog wat en de Gaai kijkt de even de kat uit de boom.
Gaai
Maar dan de roodborst die gaat er vol in:
Roodborst
En dan netjes gewassen nu nog pyjamaatjes aan en dan snel voor de buis:
Roodborst
door Henk | jan 30, 2017 | Alle Berichten, Blog, Stad |
East Side Gallery
Berlijn is een stad met een verleden. Maar ook met een bruisend heden. Meer dan 180 musea! Maar niet alleen conventionele cultuur, ook een bloeiende ‘hedendaagse’cultuur. Ik heb nog nooit zoveel graffiti in een stad gezien. Niet alleen ‘gedoogd’ maar ook aan de zijkant van huizen waar het min of meer ‘officieel’ leek. De gebruikelijke koffietentjes.
Ost West Cafe
Balzac Coffee
Galerie DAD
Gedoogde Graffiti
Overall mijn Latte
Om de hoek van de Kurfurstendamm ligt de Fasanenstrasse. Een klein straatje met een verzameling antiquars en galleries in het duurdere (understatement) segement. maar hier ook het Literatur haus en het Käthe Kollwitzmuseum.
Käthe Kollwitz is bekender van haar grafiek, maar haar beelden ziin even aangrijpend.
Het literaturhaus had die novemberdagen de Nederlandse en Vlaamse literatuur in de schijnwerpers gezet.
Nederlandse en Vlaamse Literatuur in het Literaturhaus
Het literatur café is ook de moeite waard. Het is gevestigd in een gebouw met veel historie. Moet u maar even googelen. Hier een lekker kopje koffie met een taartje gegeten. Op twee tegenover elkaar liggende muren twee schrijversportretten. Aan de ene muur Menno ter Braak:” Mein ich ist wie auch mein Schreiben eine Form der Polemik”
Menno ter Braak
Aan de andere muur Kurt Tucholsky: “Jedes Glück hat einen kleinen Stich”, uit het gedicht “Das Ideal” van hem. Hier een link naar de volledige tekst van Das Ideal. Beiden weerden zich fel tegen de opkomst van het Nationaal Socialiisme. Ze hebben elkaar nooit ontmoet, maar volgens het literaire tijdschrift de Parelduiker hadden ze wel waardering voor elkaar.
Das Ideal
De schilderijen in het Wintergarten cafe zijn van de Duitse Urban Artist El Bocho. Dit geeft mij een mooi bruggetje naar de de grote hoeveelheid Street Art die in Berlijn te vinden is. Uiteraard moet je langs bij de East Side Gallery.
Beschadigung und Verunreinigung ist untersagt und wird bestraft
Met de U-bahn naar het station Warschauerstrasse en dan een paar minuten lopen naar de oever van de Spree. Iconisch is de muurschildering van de kussende Honecker en Breznev. Het is wel ironisch dat graffiti tegen graffiti beschermd moet worden door hoge hekken.
Mein gott hilf mir diese tödliche liebe zu überleben
De East Side Gallery is zwaar toeristisch, maar mag toch niet ontbreken in een bezoek aan Berlijn.
Time Bomb
Wat authentieker, of misschien is rafeliger het betere woord, is het gebiedje dat op 10 minuten lopen ligt, nl de Urban Spree met de Urban Spree Gallery. Hier leuk ronddwalen en rustig de overal aanwezige streetart bekijken. In de Urban Spree Gallery zijn fotoboeken en originele werken te koop en is er ook een wisselende tentoonstelling.
Urban Spree
Urban Spree Gallery
Wieder da
Na deze “Kunst der Gegenwart”in overtreffende zin, aan het einde van mijn bezoek toch ook maar even als antidosis een bezoek aan het Altes Museum. Begin van het jaar had ik van Isa Genzken de tentoonstelling: Mach Dich hübsch! In het Stedelijk in Amsterdam gezien met haar replicas van het hoofd van Nefertiti. Nu dus de gelegenheid waargenomen The real thing te zien. Er mocht niet gefotografeerd worden, dus u moet het met de banner doen die buiten het museum hing. Wel nog een aantal andere voorwerpen in dit mooie museum. Voor de rest van de musea op het Museuminsel had ik helaas geen tijd. Maar ja, Berlijn heeft meer dan 180 musea, dus een goede reden nog eens terug te komen.
Altes Museum
Altes Museum Banner het hoofd van Nefertiti
Het Altes Museum heeft vele hoogtepunten, het hoofd van Nefertiti is er een, maar de goudschat die Heinrich Schliemann in Griekenland opgroef is er zeker ook een. Hierr het neksieraad.
Altes Museum, goudschat van Schliemann
Het einde van drie dagen Berlijn. Hopelijk niet de laatste keer.
Wilt u terug naar deel 1, klik dan hier
door Henk | jan 30, 2017 | Alle Berichten, Blog, Stad |
Berlijnse beer
Van 9 tot 11 november 2016 had ik mezelf getrakteerd op een reisje naar Berlijn.
In Berlijn, meer dan in andere steden, ligt de geschiedenis steeds om de hoek. De wereldoorlogen, de muur, je kunt er niet omheen als je in Berlijn bent.
Theater am Kurfurstendamm
Muur 1989
En 9 november is dan ook nog een bijzondere dag omdat op die dag in 1989 de muur viel. O ja en ook de kristalnacht plaatsvond in 1938. 9 november is dan tenslotte ook nog de dag dat Donald Trump werd gekozen als President van de Verenigde Staten. Alle drie gebeurtenissen die zichtbaar waren tijdens mijn Berlijnse verblijf.
Trump voor Ambassade VS
Niet alleen bevroren geschiedenis, maar ook continuïteit. Als je bijvoorbeeld naar het Literaturhaus in de Fasanenstrasse gaat, zie je zowel je zowel historie als een modern, hedendaags café.
Maar Berlijn is ook een bruisende levendige stad, volop in ontwikkeling en met een bloeiende ‘tegencultuur’ Op plekken als de Urban Spree, rond het station Warschauerstrasse of oevers van de Spree vind je daar veel voorbeelden van.
Kunst uit de automaat
Cafe Berlijn
Om deze blog leesbaar te houden heb ik hem opgedeeld in tweeën. Eerst de Muur en de Neue Synagoge.
De muur
Mijn eerste politieke herinneringen, de muur in 1961, de Cuba-crisis in 1962 en de toespraak van President Kennedy in juni 1963 (en natuurlijk later in november de moord op hem). Maar de muur dus. In de nacht van 12 op 13 augustus 1961 werd met de bouw begonnen. Sinds het einde van de tweede wereldoorlog waren er al de sectoren in Berlijn die door de grenspolitie werden bewaakt, maar dit was niet waterdicht. Er waren voortdurend Duitsers die van het Russische / DDR gedeelte vluchten naar het westen en er was ook veel smokkel. Smokkel die schadelijk was voor de Oost-Duitse planeconomie.
Muur doorkijk van Oost naar West
De muur was niet een simpele rij beton, maar een heel systeem met twee rijen, een stuk niemandsland, wachttorens etc.
Op 9 november 1989, na 28 jaar voor heel veel ellende te hebben gezorgd, viel de muur weer. Dit werd ingeluid door een persconferentie van Gunter Schabowski, op dat moment een van de meest vooraanstaande DDR politici. Hij meldde dat Oost-Duitse burgers vrij van oost naar west konden reizen. De persconferentie vond plaats rond 19.00 uur en de grenswachten wisten niet hoe hiermee om te gaan. Maar rond 12.00 uur ’s avonds werden de grensovergang Bornholmerstrasse daadwerkelijk geopend en was de val van de muur een feit.
Die Ereignismarken is een serie van metalen plaatjes in de grond met een nummer. Als je het nummer opzoekt op de speciale website, kom je te weten wanneer hier een vluchtpoging plaatsvond. Google maar op C394, die Ereignismarken.
Het Nordstation was een spookstation in de Ubahn. Bij de splitsing was dit West-Duitse station gelegen aan de Oost-Duitse Ubahn. Het werd met hekken afgesloten en dichtgemetseld. Nu is het uiteraard weer een werkend Ubahn station.
Fotomuur met slachtoffers.
Deze blog is geen les geschiedenis, zo heb ik niet geschreven wat aan de val van de muur voorafging. Uiteraard kwam deze val niet uit de lucht vallen.
Neue Synagoge in de Oranienburgerstrasse
Neue Synagoge
Ook het volgende gedeelte over de Kristalnacht, behandelt maar een heel klein aspect. Een klein aspect, maar wel de grote persoonlijke moed van een enkele man tijdens deze nacht, die officieel de geschiedenis is ingegaan als de Reichs Pogromnacht van 9-10 november. Het was een zorgvuldig door de SA geregisseerde aanval op de joodse gemeenschap en instellingen.
De Neue Synagoge in de Oranienburgerstrasse stond al in brand, toen Polizei-oberleutnant Wilhelm Krützfeld ingreep. Hij beval de brandweer het vuur te blussen. De brandweer had van hogerhand de opdracht juist geen Synagogen te blussen, maar Krützfeld beriep zich op de monumentenstatus van het gebouw en zo werd het vuur toch geblust en de synagoge bleef bewaard. Later toch zwaar beschadigd door de bombardementen op Berlijn, maar dat er nu nog een groot gedeelte staat is te danken aan de “Zivilcourage” van een enkele man. In 1943 ging hij wegens ‘gezondheidsproblemen’ met pensioen, maar in 1947 trad hij weer in dienst bij de politie.
Krutzfeld in den Ruhestand
De Neue Synagoge werd dus in 1938 licht beschadigd, maar in 1943 zwaar beschadigd door de geallieerde bombardementen. In 1958 werd de ruïne voor een groot deel afgebroken en waren er zelfs plannen het geheel tegen de grond te gooien. Maar dat stopte en in 1988 werden er plannen in gang gezet om tot een gedeeltelijke herbouw te komen. De feitelijke gebedsruimte aan de achterzijde van het gebouw is niet opnieuw opgebouwd, maar de karakteristieke koepel en voorgevel en voorzijde van het gebouw zijn gerestaureerd. Maar een naam blijft mij hierin bij: Wilhelm Krützfeld. Een moedig mens!
Neue Synagoge binnen
Het Holocaust Monument
Holocaust Monument
Het officiële Holocaust monument “Denkmal für die ermordeten Juden Europas” vlak achter de Brandenburger Tor. Het bestaat uit 2711 betonblokken en als je Berlijn bent, moet je daar naar toe. Juist nu, omdat er discussie is over het monument, voornamelijk geïnitieerd door een politicus van de AfD. Het is door de Amerikaanse architect Peter Eisenmann gebouwd. En draagt het motto van de Italiaanse schrijver, Primo Levi. Hij was zelf een overlever van Auschwitz. „Es ist geschehen, und folglich kann es wieder geschehen: darin liegt der Kern dessen, was wir zu sagen haben.“ Dus zoals gezegd, als je Berlijn bent, ga er heen, juist nu.
Verkiezing Donald Trump tot President van de Verenigde Staten
Ja dan die andere gebeurtenis op 9 november, dit keer 2016. Aan de andere zijde van de Brandenburger Tor ligt de ingang van de Amerikaanse ambassade in Berlijn. Op 9 november werd Donald Trump gekozen tot President van de Verenigde Staten. Mijn eerste wandeltocht deze morgen om te kijken of hier iets van was waar te nemen. Groepen reporters en cameramensen voor de ambassade op zoek naar reacties. Er was zelfs een bordkartonnen beeld van Trump voor het hek gezet (niet van echt te onderscheiden), en aan voorbijgangers werd commentaar gevraagd. Ook aan mij: ‘Wilde ik commentaar geven en sprak ik Duits” Dus Neeeuuuu….
Cameraploegen voor de Ambassade. Tegenover de ambassade ligt de Perrmanente Vertegenwoordiging van de EU. Ook daar werd om commentaar gevraagd.
Ik wilde geen commentaar geven, maar er waren genoeg andere vrijwilligers. Meneer Trump kijkt toe.
Na dit duistere eerste gedeelte van mijn blog over mijn bezoek aan Berlijn nu over naar deel twee, het lichtere deel. Klik hier voor het vervolg
door Henk | jun 20, 2016 | Alle Berichten, Blog, Natuur |
Paartje Bijeneters
Tijdens onze vakantie in de Extremadura heeft Gertjan mij naar een plek gebracht waar je goed bijeneters kan fotograferen. De parings-cycles van vogels bestaat uit een aantal onderdelen: Paarvorming en bestendigen; een hol maken; paren;, broeden etc. In de week die ik er was kon ik uiteraard maar een gedeelte van deze cycles meemaken en deze week was dat vooral het bestendigen van de paarband en een gedeelte van het graven van een hol. De band wordt onderhouden oa doordat het mannetje op zoek gaat naar een prooi en dat dan het vrouwtje aanbiedt. Prooioverdracht is een van de onderwerpen die voor natuurfotografen interessant is.
Bijeneters prooioverdracht
Bijeneters zijn kleurrijke vogels
Mooie kleuren
die voornamelijk leven van libellen, bijen, vliegende torren, sprinkhanen etc.
Deze haft lijkt niet interessant
de prooi wordt uitsluitend in de lucht gevangen en met een lange puntige snavel, zodat stekende insecten geen kans krijgen. Voordat ze opgegeten worden, wordt het steekmateriaal nog even verwijderd door ze tegen een tak te wrijven.
Bijeneter wrijft bij over tak
Bijeneters broeden in holpijpen, van ongeveer 1,20 meter diep die enigszins schuin omhoog lopen, zodat water er niet in kan stromen.
Nestholen bijeneters
Deze pijpen graven ze zelf en kunnen gevonden worden bij steile wanden van waterlopen of meertjes, maar ook ‘holle’wegen of andere plekken waar een steile, zanderige wand voorhanden is.
Toen ik met Elly besprak dat een van ‘wensfoto’s’ is het fotograferen van een bijeneter met een libel in zijn snavel, zei ze: “het zijn wel bijen-eters” en daar heeft ze natuurlijk gelijk in, dus mijn verwachtingen waren een beetje getemperd.
Bijeneter met Bij
Al vrij snel kreeg ik het eerste paar voor de lens. Maar op een gegeven moment doemde een donkere schaduw op achter hun plek.
een donkere schaduw dook op
Een zwarte spreeuw. Ook hun nesttunnel was niet veilig, de spreeuw leek ook daar wel belangstelling in te hebben.
Zwarte spreeuw
Na een aantal keer van hun plek verjaagd te zijn, verdwenen de Bijeneters. Ik heb nog een tijdje gewacht, maar zonder resultaat. Gelukkig had Gertjan ook nog een andere plek en ook daar kreeg ik ze al vrij snel in beeld.
Het mannetje vliegt weg, op zoek naar een prooi en soms blijft het vrouwtje dan zitten wachten. Het mannetje komt terug, biedt de prooi aan en het een en ander herhaalt zich.
prooioverdracht 1
prooioverdracht 2
prooioverdracht 3
prooioverdracht 5
Bijeneters prooioverdracht
Tussendoor wordt soms ook even in de nesttunnel gekeken of gegraven, je ziet dan soms het zand aan de snavel van het mannetje, je ziet dit bij een aantal van de fotos. In dit geval wordt nestmateriaal meegenomen.
Nestmateriaal
Soms is het vrouwtje er niet als het mannetje met zijn prooi terugkomt. In dit geval bleef hij even wachten, maar toen het telang duurde werd de kever maar zelf naar binnengewerkt.
wachtend
dan maar zelf
Tenslotte, vlak voordat ik van plan was terug te gaan, toch nog mijn libel. Ik sluit af met de prooioverdracht van de libel. Met dank aan Gertjan voor een heel geslaagde ochtend fotograferen.
Bijeneter met Libel
Vrouwtje krijgt libel
en werkt die smakelijk naar binnen
door Henk | jun 17, 2016 | Alle Berichten, Blog, Overig |
Ruiterstandbeeld Pizarro
Na enthousiaste verhalen van leden van de IVN fotowerkgroep hadden we besloten naar de Extremadura op vakantie te gaan. De Finca Los Abubillas van Elly Schippers en Gertjan de Zoete werd ons speciaal aangeraden.
Blauwe ekster bij de Finca Los Abubillas
Dus hadden we daar een bungalow geboekt van 16 mei tot 25 mei en daarna nog een weekje Spaanse kust. De Extremadura is ongeveer het geografisch midden van Spanje, zo’n 200 kilometer ten zuiden van Madrid. We zaten in de buurt van Trujillo en Cáceres, twee behoorlijke steden.
Trujillo – Plaza Mayor
Caceres stadspoort
Jaraicejo
Het plaatsje waar wij vlakbij zaten was Jaraicejo, een slaperig Spaans dorpje met een kleine supermarkt, enkele cafeetjes en een over-gedimensioneerde kerk.
De Extremadura is een vogelparadijs. Dat heeft paradoxaal genoeg, te maken met het feit dat de bodem nogal arm is. Lange tijd terug (hoe lang is onderwerp van discussie), was het een bebost landschap. De bomen zijn gerooid en wat er over bleef was arme grond, die zich niet goed leent voor extensief gebruik. Je kunt er vier landschapstypen onderscheiden: Steppes, bijvoorbeeld de vlakte tussen Cáceres en Trujillo.
Steppe tussen Trujillo en Caceres
Dan Dehesa, een soort weidelandschap, maar dan doorspikkeld met steeneiken en kurkeiken.
Dehesa bij Jaraicejo
Ruige bast van de steeneik
Berglandschap, bijvoorbeeld in het Noorden het nationaal park Monfrague.
Berglandschap Monfrague
En dan tenslotte een vierde, wat bijzonder landschapstype, het gebied rond het Arrocampo stuwmeer, dat is bijzonder doordat het water gebruikt wordt voor de koeling van de kerncentrale die hier ligt. Het water is daardoor wat warmer en is een paradijs voor watervogels die verder in de Extremadura niet of nauwelijks voorkomen.
Purperreiger bij Arrocampo
De steppen worden met rust gelaten omdat ze zich niet lenen tot landbouw of veeteelt. In het berggebied van het Nationaal Park Monfrague is geëxperimenteerd met de bosbouw van Eucalyptusbomen. Doordat die buitengewoon veel water aan de grond en omgeving onttrokken is dit experiment snel weer gestopt en de zijn de eucalyptussen gerooid. Tenslotte dan de Dehesa, dat kent wel wat gebruik, maar ook weer door de arme grond zeer extensief. Er is een cyclus van ongeveer vier jaar, waarin eerst Graan wordt verbouwd, dan als dat is geoogst blijft er weidegebied achter, daarin ontstaat dan laag struikgewas dat vervolgens weer wordt gerooid en graan gezaaid. Als er geen graan wordt verbouwd, grazen er kleine kuddes vee, bijvoorbeeld koeien, vechtstieren of Iberico varkens. Het systeem staat zoals bijna gebruikelijk, onder druk door allerlei redenen.
Iberico Varken ‘Pata Negra’-in Dehesa
Ook voor een niet ervaren vogelaar is de Extremadura interessant. Ik kan niet alle vogels op naam brengen, maar heb zeker een aantal heel interessante soorten gezien. Maar ook buiten het vogelen is de Extremadura een mooi gebied. Er zijn o.a. sporen te vinden van de Romeinen, de Visigoten, en de Moren.
Visigotische stele – Museum Caceres
Moorse toren – Alcazaba Trujillo
Onze uitgangsplek lag relatief dichtbij Trujillo. Een stand van ongeveer 10.000 inwoners, die in de Romeinse tijd Turgaliuum heette.
Trujillo – vanaf Alcazaba
Het was ook een vesting in de Moorse tijd, de Alcazaba is hiervan een mooi voorbeeld.
Alcazaba van Trujillo
Trujillo is ook de geboorte plaats van een aantal conquistadores. De belangrijkste hiervan is Pizarro, die rond 1535 het Incarijk ontdekte aan de westkant van Zuid-Amerika in wat nu grofweg Equador en Peru is. Een standbeeld van hem staat op de Plaza Mayor en zijn geboortehuis is nu een museum.
Ruiterstandbeeld Pizarro
Het beeld is betaald door een Amerikaanse, die echter wel als voorwaarde had gesteld dat het een beeld zou worden van een grote man. De echte Pizarro was namelijk een klein onooglijk mannetje en daarvoor wilde ze niet betalen. Het Plaza Mayor schijnt een van de mooiste te zijn van Spanje. Veel heb ik er niet gezien, maar deze Plaza Mayor is inderdaad een hele mooie.
Trujillo – Plaza Mayor
Een andere mooie stad waar we relatief dichtbij zaten was Cáceres. De binnenstad hier is Unesco wereld erfgoed.
Caceres – Oude binnenstad
De muren rond de oude binnenstad met een aantal poorten zijn nog helemaal intact en ook de binnenstad is vrijwel volledig bewaard gebleven. Het Casa de las Veletas is nu het belangrijkste (Provinciale) museum van de streek. In de kelder vindt je er nog een Ajibe (cisterne) uit de Moorse tijd.
Caceres – Aljibe
Jaraicejo, onze verblijfplaats is een klein dorpje met nauwelijks voorzieningen. De kerk is overgedimensioneerd voor zo’s dorpje. Dit komt doordat de bisschop van Plasencia de bouw van deze kerk als een prestige-project beschouwde.
Jaraicejo
Jaraicejo lag vroeger langs de belangrijkste weg door de Extremadura, de N-V. Deze weg ligt er gedeeltelijk nog wel, maar is niet meer in gebruik. Hij stopt midden in de velden ten zuiden van Jaraicejo. In het noorden loopt hij nog wel door tot ongeveer Almaraz. Het is de moeite waard deze weg te nemen als je naar Arrocampo gaat, onderweg wordt je dan getrakteerd op een prachtig vergezicht over de vlakte van Arrocampo met de twee koepels van de kerncentrale en de bergen van de Sierra de Gredos in het noorden.
Arrocampo met kerncentrale
Als je de weg naar het zuiden neemt, kom je voorbij een mooie plek met drie bruggen.
Rio Almonte met drie bruggen
De eerste is middeleeuws met het bisschoppelijke wapen.
Brug met Waterranonkel
De brug is speciaal aangelegd tbv de Bisschop van Plasencia (ja dezelfde) om hem de gelegenheid te geven de dorpen en steden in zijn gebied te bezoeken. De tweede is dus die van de weg waarop je rijdt, de oude N-V en dan tenslotte iets verder de nieuwe A5. Allemaal overbruggen ze dus de Rio Almonte die hier heel mooi is, met waterranonkel en badende koeien. Met bijeneters op de elektriciteitsdraden .
De vogelroutes.
Allereerst natuurlijk het hoogtepunt van iedere vogelreis naar de Extremadura, het Nationaal Park Monfrague. Een berggebied waar de rivieren de Taag en de Tiètar samenkomen.
Vanuit Jaraicejo neem je de saaie EX385 en dan de EX208 tot bij Torrejon el Rubio daar wordt de weg wat bochtiger en wat spannender. Na een aantal mooie bochten met uitzicht kom je bij de parkeerplaats aan de voet van het kasteel van Monfrague. Midden op de dag, flink heet, rugzak op en gaan. Na een paar honderd meter te hebben geklommen, bedacht ik dat dit toch wel wat veel was. Er lag ook een verharde weg, dus toch maar de auto genomen. Dat bleek een avontuurlijke tocht. Een flinke klim op een weg waar keren of passeren geen optie was. Gelukkig niemand tegengekomen. Het laatste stuk toch geklommen en inderdaad het uitzicht over Monfrague was adembenemend.
Monfrague Uitzicht kasteel
De beloofde roofvogels op ooghoogte hielden siësta, daarvan waren er dus weinig te bespeuren. Zelfde tocht terug en gelukkig, weer geen tegenliggers. Dat had toch wel een probleempje opgeleverd.
Monfrague vanaf kasteel. Iphone
Dan naar het belangrijkste uitzichtpunt, het Salto del Gitano, ook wel de gierenrots. Inderdaad vele roofvogels cirkelend boven de Taag en goed uitzicht hierop.
Vale gier
Een mooie Vale Gier tegen de rots, met jong.
Vale gier met jong
Door naar Villareal de San Carlos, naar het bezoekerscentrum. Dat was binnen vijf minuten bekeken en terug naar Jaraicejo.
De vlakte van Bélen. Meteen ten oosten van Trujillo. Het is een weg waar links en rechts veel te zien is op vogelgebied. Midden op de dag is niet de beste tijd. Veel soorten laten zich dan niet zien, en het licht is hard. Toch veel kuifleeuweriken op paaltjes, kortteen-leeuweriken op de weg. Grauwe Gorzen in overvloed.
Grauwe gors
Een mooie kolonie bijeneters en goed te fotograferen.
Bijeneter bij Belen
’sAvonds wordt het beter, Steenuil. Rode wouw.
Rode wouw
Dan is het beter om de route in omgekeerde richting te doen, dus komen vanuit Torrecillas de la Tiesa en dan rijden naar Bélen. Je hebt als bestuurder dan de zon achter je en de vogels blijven beter zitten en zijn beter te fotograferen.
De vlakte tussen Cáceres en Trujillo. Hier ook weer kans op de grote en kleine trap. Door het tijdstip van de dag (warme middag) en van het jaar (midden Mei, het gras stond al hoog) heb ik ze niet kunnen zien. Wel een Rode Patrijs, valk voor de auto. Ook hier weer veel leeuweriken, gorzen.
Kuifleeuwerik
Maar ook een zuidelijke klapekster en een aantal Hoppen.
Hop bij Caceres
Het laatste stuk van de route, op de CC99, voorbij Santa Marta de Magasca, maar voordat je bij de A58 komt hangen nestkasten voor Scharrelaars aan de elektriciteitspalen. Veel bezet. Maar nog niet aan het broeden.
Scharrelaars bij Caceres
Voor deze route, net als die door de vlakte van Bélen geldt, dat je veel vanuit de auto doet. Uitstappen is maar op een heel beperkt aantal plaatsen mogelijk en een wandeling maken al helemaal niet. De Spanjaarden zijn kennelijk gewend aan geparkeerde auto’s op de niet zo brede wegen. Ze maken er dus geen probleem van, maar minderen ook geen snelheid en zoeven je dan rakelings voorbij.
De laatste route met de auto was die naar het Arrocampo stuwmeer.
Het water, dat wordt opgewarmd door de kerncentrale van Almaraz is aantrekkelijk voor veel watervogels. Er is bij Saucedilla een klein bezoekerscentrum waar je een kaartje van het gebied kunt krijgen. Ook zijn er vijf uitkijkhutten, allemaal op slot, maar de sleutels kun je ook in het bezoekerscentrum krijgen.
Rode wouw bij Arrocampo
Je kunt door het gebied rijden over halfverharde paden en bij iedere hut parkeren. Ook zonder sleutel kun je vanaf de verhoogde toegang tot de hutten het gebied goed overzien. Ik heb daar oa een mooie familie purperkoet gezien.
Een aanrader vanuit de Finca is de wandeling ‘de Lus’ zoals door de gastheer/gastvrouw beschreven. Op de woensdagavond werden we uitgenodigd deze wandeling te maken bij schemering en donker om de Moorse Nachtzwaluw te horen en hopelijk te zien. Het werd een spannende tocht met inderdaad drie ‘visuele waarnemingen’ en gehoord hebben we ze ook, van links en rechts tegen elkaar inroepend. Een bijzondere ervaring. De tocht ’s avond leek niet spectaculair, afgezien van de nachtzwaluw. Maar vrijdags, bij licht nogmaals de tocht gemaakt en toen bleek het toch zeer de moeite waard. O.a. een koppel Adelaars in baltsvlucht, zo’s 10 meter boven ons. Een hop op het wandelpad, oliekever, bijeneters, mooie bloemen. Een wandeling die we zeker weer gaan doen bij ons bezoek volgend jaar aan de Extremadura.
Blauwe ekster
