door Henk | jun 25, 2017 | Alle Berichten, Blog, Natuur |
Rood Bosvogeltje, Provence 2017
Wereldwijd zijn er ongeveer 30.000 soorten orchideeën. Orchideeënsoorten maken daarmee ongeveer 10% uit van de totale plantensoorten. Als ik de veldgids “Wilde Planten van de Benelux”van van der Meijden e.a. neem, tel ik daar ongeveer 1400 verschillende plantensoorten in Nederland, 10% hiervan is 140. Als ik dus de 10% lijn zou doortrekken zouden we in Nederland 140 verschillende orchideeën moeten tegenkomen. Maar dat lukt niet, de meeste orchideeën komen in tropische gebieden voor en wij zijn slechts matig bedeeld met 40 soorten.
Vandaag drie relatieve zeldzaamheden, de Groenknolorchis, de Honingorchis en het rode Bosvogeltje.
Groenknolorchis
De Groenknolorchis. Beschreven als zeer zeldzaam in de Nederlandse duinen. In Vlaanderen nog maar op 1 plek. Een onooglijk plantje met nauwelijks opvallende bloemen. Pas als de bloemen zijn bestoven zet het vruchtbeginsel wat op, waardoor de bloemetjes wat beter zichtbaar zijn. De voortplanting gaat voornamelijk vegetatief, ieder jaar wordt een nieuw knolletje gevormd. Het is een pionierssoort, als de omstandigheden goed zijn verschijnt de Groenknolorchis als een van de eersten, maar wordt ook vrij snel weer verdrongen bijvoorbeeld door Duindoord, of als het terrein meer ruiger en begroeid raakt. Een vroege soort, nu midden/eind Juni loopt de bloei op zijn eind en zult u de Groenknolorchis niet meer tegenkomen.
Groenknolorchis, closeup van de bloem
Dan de Honingorchis. Ook zo’n zeldzaamheid. Op de site van Natuurfoto.nl stond in 2013 dat de soort vrijwel verdwenen was, met nog slechts een gekende plek. De latijnse naam is Herminium monorchis, waarbij Hermanium komt van het griekse hermis, zuil en mono-orchis erop duidt dat er maar een knolletje is.
Honingorchis
Ondertussen gaat het iets beter, maar de kans dat u er tijdens uw wandeling over struikelt is nog steeds niet heel groot. Ook een soort van de “Rode Lijst” dus sterk bedreigd. Als je heel diep voorover buigt (de schoonheid is maar 10cm hoog), kun je honing ruiken, vandaar de naam.
Groepje Honingorchis
De derde soort hier is het Rode bosvogeltje. In Nederland van de rode lijst gehaald, omdat de soort niet meer voorkomt. In de Veldgids van van der Meijden staat het Rode bosvogeltje nog wel vermeld.
Rood bosvogeltje, Provence-Frankrijk, 2017
Hier ietsje gesmokkeld, deze soort heb ik gevonden tijdens de vakantie in de Provence. Ik had bij een plaatselijke deskundige geïnformeerd, maar die liet me weten dat het ‘seizoen’al over was, dat ik alleen nog wat ‘Epipactis’ soorten zou aantreffen (Wespenorchis), maar dat ik voor de rest te laat was. Ik was daarom dubbel blij dat ik bij toeval tegen het Rode bosvogeltje aanliep. Mijn blijdschap werd enigszins getemperd toen ik nog twee exemplaren vond waarvan de bloemetjes ware afgeknipt. Naar mijn idee een van de mooiste soorten en als je er voor open staat lijkt het inderdaad wel een vogeltje. Mijn volgende orchideeënportretje zal gaan over drie iets algemene soorten, de Brede wespenorchis, de Moeraswespenorchis en het Hondskruid.
door Henk | mei 19, 2017 | Alle Berichten, Blog, Natuur |
Visdief loopt blauwtje
Visdiefjes zijn de meest algemene van de Nederlandse sterns. Erg verwant aan de Noordse stern. Het meest kenmerkende verschil met de noordse stern is, dat visdieven meestal een zwart puntje aan hun rode snavel hebben.
paartje visdieven met kenmerkende zwarte snavelpunt
Hun nesten hebben ze vaak op kale eilandjes waar ze veilig zijn voor predatoren. Ze leggen bruine, gevlekte eieren. Soms twee legsels per seizoen. De broedtijd bedraagt ongeveer drie weken.
Midden Mei had ik de gelegenheid de Visdiefjes van redelijk korte afstand te bekijken. Dat is altijd een genoegen. Het zijn dynamische vogels en er gebeurt altijd wat.
Visdief dichtbij
Ik kon nog geen legsels ontdekken, maar de paartjes waren al wel gevormd. Ook werd er nog volop gepaard.
Parende visdieven
Na afloop van de paring
Het eilandje waar ze op zaten is ook aantrekkelijk voor Kluten.
Kluten zitten al op de eieren.
Een van de Klutenparen zat al op de eieren en dat leverde geregeld grensconflicten op, met een hoop over en weer gepik.
Grensconflict
Tijdens de paarvorming biedt het mannetje het vrouwtje regelmatig een visje aan om de relatie te bestendigen. Als het mannetje in zicht komt, begint het vrouwtje hard te schreeuwen, het mannetje reikt het visje aan dat met één slok verdwijnt.
Visje wordt geaccepteerd
Op een bepaald moment kwam er dit mannetje met een mooi visje.
Man met vis
Ik verwachtte dat het vrouwtje meteen zou toehappen, maar kennelijk was dit niet de gekozen partner. Ondanks het smakelijke hapje, werd het mannetje volkomen genegeerd. Het was net of hij er niet was, lucht. Hij wandelde nog een tijdje om het vrouwtje heen, maar zij bleef doen of hij lucht was.
Zij poetst de veren en doet of hij niet bestaat.
Uiteindelijk werd het visje maar zelf opgegeten.
Dan maar zelf opeten
Het blauwtje dat het mannetje hier liep was zo diepblauw, dat het pijn deed aan de ogen. Maar wel weer een unieke ervaring.
Visdief met visje
door Henk | mei 18, 2017 | Alle Berichten, Blog, Natuur |
Vechtende grutto’s
Het is lente en paartijd. Dan jagen de hormonen de grutto’s door het lijf. Er ontstaat weleens een kleine ruzie, en soms mag je daar dan getuige van zijn. Ik was de gelukkige toeschouwer en hoewel ‘not the real thing’ wil ik u ook deelgenoot maken met wat plaatjes.
Om het geheel in te kleuren heb ik de grutto’s enig menselijk gedrag toegedacht.
Het begint allemaal met de ontmoeting in Friesland.
Grutto ontmoeting
De twee grutto-vrienden hebben elkaar het laatst ontmoet in de rijstvelden van Senegal in West-afrika. Ze hadden daar samen gefourageerd in de rijstvelden. In de zomer eten ze voornamelijk dierlijk voedsel, bijvoorbeeld wormpjes die ze met hun lange gevoelige snavel uit de rond wurmen. Maar in de winter en tijdens de trek zijn ze vegetarier.
Nadat onze vrienden tijdens de lange trek vanuit West-Afrika elkaar uit het oog waren verloren, kwamen ze dus elkaar hier in Friesland weer tegen. In het begin was de stemming goed, maar al snel ontstond een ruzie-achtige sfeer en vlogen de verwijten over en weer. Mijn kennis van het Grutto’s is niet zo dat ik kon verstaan waar het over ging, maar ik kreeg de indruk dat het over een vrouwtje was. Zoiets als “ik zag je wel naar haar kijken hoor”. Het is tenslotte paartijd en zoals gezegd staan ze dan strak van de hormonen.
Grutto discussie
Al snel ontaardde de discussie in handgemeen voorzover je dat bij grutto’s kunt zeggen. Een hoop gefladder en gepik naar elkaar. Aanvallen en schijn aanvallen.
gefladder en gepik
Tenslotte moet er een de wijste zijn en die keerde de ander de rug toe. Nog een laatste schijnaanval na.
grutto gaat ervandoor
nog een laatste aanval na
De afgedropen Grutto koos het luchtruim, waar hij nog even luid zijn ongenoegen ventileerde.
Grutto vliegt weg
Nog even een laatste opmerking, meer aan zichzelf in de trant van ‘hij zakt er maar in’ en weg was hij.
Gruttos gaat ervandoor
De overwinnaar keerde terug naar zijn maten, met zijn staart nog wat in de war.
grutto met staart in de war
Even later zat alles weer goed en keerde de rust weer in de Friese weiden.
rust keer weer-6128
Na deze opwindende blog zal ik u de volgende keer wat meer vredige grutto plaatsjes voorschotelen. Maar dit kleine dispuut wilde ik u niet onthouden. En och het komt inde beste families voor.
Tenslotte heb ik mijn mooiste plaatje voor het laatst bewaard en in hoge resolutie. Klik hier voor de foto op volle breedte en in hoge resolutie.
door Henk | mei 8, 2017 | Alle Berichten, Blog, Natuur |
Ik probeer ieder voorjaar naar Friesland te gaan om boer Murk naar de weidevogels te kijken. In het verleden hebt u hier ook wat foto’s en blogs van gezien. Murk doet goed werk voor de weidevogels en de plek wordt ook steeds populairder bij collega-fotografen. Het gevolg is wel dat ik langer tevoren moet gaan reserveren en dan kan het weer tegenzitten. Deze maandag was dus een donkere en regenachtige dag. Daardoor waren er minder vogels en ook minder soorten. Desondanks hier mijn voorjaars-weidevogels portretten. Niet veel tekst dit keer alleen wat foto’s.
Grutto tussen de paardenbloemen
Wel grappig om te horen hoe smaken verschillen. Van de serie foto’s vandaag is dit mijn voorkeur. De grutto in zijn natuurlijke omgeving. Sandra vroeg zich echter af waarom die vogel zo klein is afgebeeld. Duidelijk niet haar favoriet.
Grutto in de regen
Dus dan maar wat groter, hopen dat die wel bevalt. let op de regenstralen. Gelukkig zat ik binnen.
Slobeend
Bergeend
Scholekster
Een natte schol. Volgens mij heet dat Ton-sur-Ton, die mooie, helderoranje snavel en dan het bijpassende oranje oog.
door Henk | mei 8, 2017 | Alle Berichten, Blog, Natuur, Overig |
Parelhagedis, Extremadura
Wat een rare titel voor een Blog en een die vast niet door de Google zoekalgoritmes gevonden gaat worden maar toch.
Wat is het geval, we moeten terug naar 1970. Wiskundige John Conway bedacht een spel en noemde het “Life”. Je neemt een oneindig raster, kleurt daar een aantal hokjes in en laat de rest wit. Dat is generatie één. Generatie twee ontstaat door consequent en gelijktijdig deze twee regels toe te passen:
- Een ingekleurd hokje met vier of meer of minder dan twee ingekleurde buren wordt wit.
- Een wit hokje met precies drie ingekleurde buren wordt gekleurd.
Dan volgt het wonder, stop het beginpatroon met die twee regels in een computer en je ziet een verbazende rijkdom ontstaan van bewegende, zich herhalende, chaotisch stabiele of zelfs eeuwig groeiden patronen.
Nu jaren later, beschrijft Michel Milinkovitch van de Universiteit van Geneve dat precies dit patroon is gevonden bij de Spaanse parelhagedis. Bij jonge dieren zijn de schubben nog bruin of wit. Maar in de loop van de volwassenheid worden ze groen of zwart volgens dit beschreven labyrint patroon.
Parelhagedis Schubbenpatroon
Toen ik de Parelhagedis fotografeerde in de Extremadura had ik hier geen idee van. Ik las hierover voor het eerst in het artikel in de NRC van 13 april j.l. Dus een lange inleiding tot de onderstaande foto’s van de Spaanse Parelhagedis.
Parelhagedis
Moet u nu zo’n eind weg om een prachtige hagedis te vinden. Nee, dichter bij huis zijn ook prachtige hagedissen te vinden. Bijvoorbeeld de Zandhagedis. Afgelopen zaterdag een van de weinige zonnige dagen deze lente en ook wat warmer. Dus prima om zandhagedissen te spotten in de Amsterdamse waterleidingduinen. Hier een mannetje dat zich opwarmt in de zon.
Zandhagedis – Man – AWD
En ook een vrouwtje, wat minder groen maar ook mooi.
Zandhagedis – Vrouw
Nu kan ongetwijfeld ook het schubbenpatroon van de zandhagedis worden gesimuleerd met een soortgelijk algoritme, maar daar moet dan nog even op gestudeerd worden. Ik heb het in ieder geval niet geprobeerd, maar ik ben dan ook geen wiskundige maar natuurfotograaf.
Zandhagedis – Man Patroon-
De zandhagedis zal het weinig uitmaken, als die maar in het zonnetje kan liggen. En gegeten moet er ook. Een soort sluipwesp die met zijn lange legboor in het vermolmde hout boorde, maar deze dus niet meer.
Zandhagedisman etend
Tenslotte als u de natuur in gaat, let op op teken. Ook de zandhagedis valt hieraan ten prooi, let op achter zijn linkerpoot, maar liefst twee stuks. De zandhagedis zelf is niet groter dan onggeveer 15 cm, dus de teken zijn werkelijk miniscuul . Dus een goede controle na een natuurwandeling is heel belangrijk.
Teken
O ja, het eerste gedeelte van mijn blog heb ik ontleend aan het artikel in de NRC, als u het hele artikel wilt lezen, klik dan hier.
https://www.nrc.nl/nieuws/2017/04/13/de-wiskunde-leeft-op-deze-hagedis-8161539-a1554308
