door Henk | mei 25, 2022 | Alle Berichten, Blog, Natuur |
De natuur is prachtig en romantisch. De mooiste beelden komen op de televisie langs. Het gevaar ligt op de loer voor jonge dieren. Met wat dramatische muziek eronder om het nog wat spannender te maken. Maar gelukkig, een zucht van verlichting, het veulen ontsnapt.
De werkelijkheid is vaak anders, het draait in de natuur om eten en voortplanten. De Blauwborst zingt alleen maar zo mooi om zijn territorium af te bakenen of vrouwtjes te lokken. De vis ontsnapt niet en verdwijnt in de maag van de reiger. (zie mijn vorige Blog)
Zingende Blauwborst
Reiger met Visje, close-up
In het Wormerveld was ik er weer eens getuige van hoe naar dat eruit kan zien. Ik zat naar de weidevogels te kijken en af en toe ging er een stel de lucht in, dan weet je dat er een kraai of zo rondvliegt. Of een Blauwe reiger. Als die dan in het veld landt, zullen Grutto’s en Kievieten schijnaanvallen op hem uitvoeren totdat hij vertrekt.
Als opeens alles de lucht inging, dan weet dat het iets groters is, meestal een roofvogel, en ja, in dit geval een Buizerd.
Alles de lucht in
Buizerd met jonge Grutto
Kievieten, Grutto’s alles er achter aan. Door mijn zoeker zag ik dat de buizerd ook wat in zijn poten had, het bleek een jonge Grutto te zijn. De andere vogels bestookten hem voortdurend en op een gegeven moment werd het hem teveel. Hij liet zijn prooi vallen die vervolgens naar beneden viel.
Buizerd met jonge Grutto en oudervogel-3507
Buizerd met jonge Grutto en oudervogel-3509
De andere vogels bestookten hem voortdurend en op een gegeven moment werd het hem teveel. Hij liet zijn prooi vallen die vervolgens naar beneden viel.
Buizerd lost jonge Grutto -3514
Buizerd lost jonge Grutto -3515
nog een korte achtervolging-3533
Na nog een korte achtervolging door een Grutto (het zou de oudervogel kunnen zijn), vloog de Buizerd weg en keerde de rust terug. Wat er van de jonge Grutto geworden is weet ik niet, maar waarschijnlijk is het na een val van misschien wel honderd meter niet goed afgelopen.
door Henk | jan 30, 2020 | Alle Berichten, Blog, Natuur |
Het is kwart over zes in de ochtend en buiten is het nog donker. Als ik door het ruitje van mijn schuilhut kijk kan ik alleen wat donkere vlekken zien. Dan schakel ik mijn hoogste ISO stand op de camera in die als een soort nachtkijker gaat werken. Nu zie ik op mijn schermpje wat die donkere vlekken zijn. Twee buizerds aan hun ontbijt. Mooi, maar niet waar we voor gekomen zijn. We zijn hier om zeearenden te zien en te fotograferen. “Hier” is het Gostynin-Włocławek Krajobrazowi Park in het midden van Polen bij de plaats Gostynin. Niet ver van de rivier de Wisla zit een groep Zeearenden die in de winter worden bijgevoerd. Een lokale fotograaf heeft er drie schuilhutten neergezet vanwaar je deze imposante vogels goed kunt bekijken en fotograferen. Maar het is natuur en je hebt de vogels niet aan een touwtje, dus of ze komen is nog maar de vraag. Het is niet erg koud geweest en er is ook nog voldoende ander voedsel te vinden. Spannend!.
Door de camera als nachtkijker te gebruiken zie ik twee buizerds voor de hut. Foto expres niet ontruist.
De Vogelhutten
Langzaam maar zeker wordt het lichter, zonsopgang is om 07.30, maar het zonnetje zelf gaat zich vandaag niet laten zien. Het wordt een sombere, grauwe dag. Niet echt ideale foto-omstandigheden dus. Ik heb mijn lange lens bij mij en daar heb ik toch wel wat licht bij nodig. Temeer daar die vogels ondanks hun grootte toch behoorlijk snel kunnen zijn, dus dat vraagt om korte sluitertijden. Nou uitdaging genoeg dus vandaag.
De eerste vogels verschijnen. Nog geen arenden, maar eksters, bonte kraaien en kauwen. Dus ik laat mijn camera maar wat warmdraaien met deze kraaiachtigen. Ik hoop op de komst van Raven, want dat zijn de metgezellen van de Zeearenden. Waarom is mij niet duidelijk, er is een soort liefde-haatverhouding tussen de twee vogelsoorten. In de loop van deze en de volgende dag zou ik steeds weer zien hou de Raven de Zeearenden weg probeerden te treiteren. Steeds van achter de staart van de arenden happen, maar wel zorgen dat je op tijd wegsprong. De staart en achtervleugels van de arenden waren er rafelig van. Maar toch hopen op de Raven die de voorbodes zijn van de Arenden.
De eerste vogels verschijnen, maar nog geen Raven laat staan Arenden
Waarom hebben Raven en Zeearenden een haat-liefde verhouding? De raven pesten de Arenden
Het lange wachten begon. Dan rond half tien de eerste Raaf daar nog een en nog een. Vrij snel was er een grote groep Raven op het veld. Een ook in de lucht de eerste Arend. Het veld wordt omzoomd door hoge bomen en de Arend ging daar zitten en speurde de omgeving af. Een vluchtje over het veld en opnieuw in een andere boom. En dan het moment waar ik op had gewacht. De Zeearend landde achter in het veld. Vandaar uit hipte hij of zij op een koddige manier naar het midden van het veld, waar bevroren brokken vlees waren neergelegd. Klik klik klik, die staat er erop. In de loop van de volgende uren vliegen er nog meer Arenden over, landen in de bomen en dalen soms af. Maar niet in grote aantallen. Het blijft bij enkelen. Ook een enkele schermutseling tussen de arenden, maar te ver weg om een behoorlijke foto te maken. Het blijft opletten geblazen, want zo is er een tijdje geen enkele activiteit, zo landt er opeens toch een grote vogel.
De eerste Raaf meldt zich
En dan meer Raven tt het tenslotte een hele groep is.
Een vluchtje van boom naar boom
De eerste Zeearend land op het veld
De arend huppelt koddig op ons af.
Dag twee begon net als dag een, maar nu was er beter weer voorspeld. De dag begon opnieuw grauw, maar rond 10 uur begon de lucht open te trekken. De vogels lieten zich gelukkig ook snel zien, nu had ik een paar uurtjes behoorlijk licht voordat de schaduwen te donker en het contrast te hoog zou worden. Ja het leven van een natuurfotograaf is niet makkelijk. Het geplaag van de raven bleek fascinerend. Ook vluchtbeelden met snelle sluitertijden waren nu mogelijk, maar het blijft toch heel lastig. Oefenen en nog eens oefenen. Uiteindelijk lukte het mij een aantal foto’s te maken waar ik zelf tevreden mee ben. Zo verstreek ook deze tweede dag. Ondanks het zonnetje was het opnieuw behoorlijk koud en uiteindelijk koelde ik weer behoorlijk af. Rond vier uur werden we opgehaald en kon ik terugkijken op een geslaagde fotodag.
Vechtende Zeearenden
Zeearend in vlucht
De laatste dag alweer. De weersvooruitzichten waren niet goed. Mistig en grauw, misschien zelfs regen. En inderdaad, tamelijk troosteloos weer. ’s Morgens lieten zich een of twee arenden zien maar die waren ook weer snel verdwenen. zonder vogels.
Zeearend liet zich even zien, maar verdween vrij snel weer
Zeearend in tegenlicht
Het lange wachten, zonder vogels. Het veld was helemaal leeg, op enkele eksters na. Heen en weer appen met Marcin: hoe is het daar; geen vogels; ook geen Raven?; Ook geen Raven; “is no good no Ravens”, dat hadden wij ondertussen ook begrepen. Rond drie uur maakten wij de balans op. Waardeloos weer, geen arenden. Tot plotseling de wolken openbraken en een waterig zonnetje zich liet zien. Een plotseling was daar op de tak voor de hut een arend. We hielden onze adem in. Na hem enige ogenblikken rust gegund te hebben en op de wand van de hut geklopt te hebben en ‘silence’ te hebben gefluisterd maar geklikt en geklikt en geklikt. Mooi tegenlicht, de zeearend die poept, de zeearend die een braakbal opgeeft. Een zeearend die weer wordt getreiterd door een Raaf, totdat het hem teveel wordt en hij geïrriteerd wegvliegt. Alles bij elkaar is het dan toch nog goedgekomen deze dag. Voldaan nemen we om vier uur afscheid van de hut en gaan we terug naar het hotel
