Parijs 6 en 7 januari 2015

Het Picasso museum in Parijs is na een verbouwing van 5 jaar heropend. Ook is er in het Centre Pompidou een retrospectief van Jeff Koons.

Twee goede redenen om twee dagen naar Parijs te gaan.

Carla wilde mee en we hadden een overnachting geboekt in Montmartre via AirB&B.  Een aparte ervaring.  Het Picassomuseum en Centre Pompidou bewaarden we voor de tweede dag, de eerste dag hadden we een wandeling door Montmartre uitgezet.

 

Het weer was grijs en koud, maar gelukkig geen regen.  Via het oudste stukje Montmartre, met o.a. de Moulin de Galette, kwamen we op het pleintje Marcel Aymé waar het monument staat voor de filmacteur Jean  Marais, de man uit de muur.

Op naar de place Dalida, gewijd aan de zangeres. Dalida, met een gemengde Egyptisch-Frans-Italiaanse achtergrond is oa bekend van Paroles-Paroles of van J’Attendrai.

 

Ik zal u de complete route besparen, maar wat aardige hoogtepunten zijn La Maison Rose, een huisje dat door Maurice Utrillo is vereewigd. Het woonhuis van de broertjes van Gogh, Het behendige konijn, Le Lapin Agile een cabaret waar de vele kunstenaars/bezoekers hun rekening voldeden door schilderijen.  De eigenaar heeft niet kunnen profiteren van de vele miljoenen die die later opbrachten, maar des te meer de erfgenamen.

 

Of de Place du Tetre, een befaamde tourist-trap waar je je kunt laten tekenen of schilderen door de vele kunstenaars.

 

Uiteindelijk bracht de wandeling ons bij de Sacre Coeur  met het prachtige uitzicht over Parijs.

 

De volgende dag,  dinsdag,  was de Marais gepland. Vaak aangeduid als het oude Parijs of als het joodse Parijs.

De tocht begon op de Place de la Bastille. Uiteraard met de gedenknaald die staat op de plek waar ooit de Bastille stond. De bastille werd grondig gesloopt, onmiddellijk na het uitbreken van de franse revolutie in 1789, maar het grondplan is nog te herkennen op het plein.

Na een mooie wandeling kwamen we rond half twaalf aan bij de Place des Vosges. Wel het mooiste plein genoemd van Parijs. Op dat moment kregen we door dat er een aanslag was gepleegd in Parijs, met meer dan tien doden.  Nog geen idee waar en bijzonderheden. Wel hoorden we flink wat sirenes en dergelijke maar dat was een bekend geluid in Parijs.

 

Ook in het straatbeeld was verder niets opvallends. Geen overmaat aan politie, mensen zaten nog steeds ontspannen in de cafés en restaurants. Ook wij dronken vlak voor het museum Picasso ons kopje thee en hadden en gesprekje met de eigenaar.

 

Het museum Picasso in het hotel Salé was de moeite meer dan waard. De verbouwing die eerst 2,5 jaar zou duren heeft uiteindelijk meer dan vijf jaar geduurd, met de nodige problemen.  Het museum telt alleen al aan schilderijen meer dan 250 werken, dus naar enige tijd ben je meer dan verzadigd.

 

Verder met de wandeling, richting Centre Pompidou. Nu was onze route geblokkeerd door een wegafzetting, maar mensen liepen er gewoon langs, toen ook de stadsbus doorreed, konden wij onze weg vervolgen, maar even verderop was de rue Pavee definitief afgezet en moesten we een alternatieve route zoeken. Ondertussen hadden we ontdekt dat de aanslag gericht was tegen het tijdschift Charlie Hebdo. In een etalage van een boekwinkel, kwam ik de eerste steunbetuiging tegen.

 

Uiteindelijk via de Rue des Rossiers, in het midden van het joodse hart van de Marais toch naar het Centre Pompidou. We bezochten de Jeff Koons tentoonstelling dronken nog een kop je thee na in het restaurant van het Centre

 

Daar in het lege restaurant van centre Pompidue ervoeren we de details van de aanslag en kwamen we er ook achter dat we op het tijdstip zelf maar slechts twee blokken ervan verwijderd waren.

Hoe dichtbij kan het komen.

 

Via het Gare du Nord, waar opnieuw geen bijzondere veiligheidsmaatregelen waren te ontdekken tenslotte terug naar Nederland om via het late journaal alle verbijsterende details te horen.